دل که با دلبر نباشد چشم تر بی فایده است

دل که با دلبر نباشد چشم تر بی فایده است
دیدگان خواب را شوق سحر بی فایده است
من از این و آن خبر دارم ولی از یار نه

تجدید خدادادی

یک شاخه رز ، یک شعر ، یک لیوان چایی
آنقدر این جا می نشینم تا بیایی

تزویر زمین

دل رنجیده جان من مگر تقدیر می داند؟
قسم خوردن به زیتون و به یک انجیر می داند؟

تو ماهم می شوی آیا

شبی در شب ترین شبها، تو ماهم می شوی آیا؟
تو تسلیم تماشای نگاهم می شوی آیا؟
شبیه یک پرنده، خیس از باران که می آیم؟
تو با دستان پر مهرت، پناهم می شوی آیا؟

رفته رفته عینکم ته استکانی می شود

رنگ اشکم بی تو دارد ارغوانی می شود
سرفه هایم تازگی ها آن چنانی می شود
انتظارت کار دارد دست چشمم می دهد

هر که ما را رنجه دارد راحتش بسیار باد

هرکه مارا یاد کرد ایزد مر او را یاد باد
هر که مارا خوار کرد از عمر برخوردار باد

راستی آور که شوی رستگار

پادشهی بود رعیت شکن
وز سر حجت شده حجاج فن
هرچه به تاریک شب از صبح زاد

با من تلاش کن

به شانه های بلند تو قاف می گویند

به گیسوان سیاهت کلاف می گویند
به شانه های بلند تو قاف می گویند
نشسته دشنه ی گیسو به زیر روسریت

درمان

قراری چون ندارد جانم اینجا
دل خود را چه می‌رنجانم اینجا؟